Zoals je weet hebben we de handen ineengeslagen met Superhumans Center om geld in te zamelen voor protheses voor Oekraïners die door de oorlog zijn getroffen. De BlaBlaCar-community, die in 16 landen actief is, nam ook deel aan de fondsenwervingscampagne. Samen hebben we meer dan 60.000 euro ingezameld en we blijven doorgaan.
Onlangs nodigden we Oekraïense influencer Olya en dappere Oekraïense veteraan Sasha uit voor een carpoolrit. Sasha vertelde ons over zijn nieuwe leven met protheses, de moeilijkste emotionele momenten en zijn plannen voor de toekomst. We hebben de interessantste momenten van het gesprek vastgelegd en willen ze graag met je delen.
Samen met jou kunnen we mensen als Sasha helpen. Neem via de link deel aan de fondsenwervingscampagne voor protheses voor Oekraïners. 🦾🇺🇦
Olya: “Sasha, je straalt vreugde en zelfvertrouwen uit. Denk je dat je je leven van vóór je letsel en je protheses weer terughebt, of heb je de veranderingen geaccepteerd en ben je helemaal opnieuw begonnen?
Sasha: “Dat is een moeilijke vraag. Het voelt alsof mijn leven niet echt drastisch is veranderd, maar tegelijkertijd is er toch veel anders – ik moet nu met allerlei dingen rekening houden. Voor een reis moet ik bijvoorbeeld zorgen dat ik alles bij me heb om voor mezelf en mijn protheses te zorgen. Ik moet een cosmeticatas meenemen met speciale voetgel, extra kousen en alcohol om de protheses schoon te maken. Ik moet ook een douchestoel meenemen. In het begin was het moeilijk, maar nu ben ik eraan gewend.
Olya: “Natuurlijk, dat heeft tijd nodig. Ik kan me voorstellen dat je het op bepaalde momenten moeilijk vond om de nieuwe realiteit te aanvaarden en ermee te leren leven. Kun je ons vertellen wat je het moeilijkste vond nadat je je protheses begon te dragen?
Sasha: “Fysiek was het zeker zwaar. Mijn benen waren nog maar net hersteld van de operatie en waren nog niet gewend aan de druk van de protheses. Ik draag een liner, kousen en soms kniepads, wat samen met de prothese een enorme druk creëert. In het begin kon ik het niet uithouden en deed ik de protheses uit, want het voelde alsof mijn benen werden afgekneld. Maar ik ben koppig. Ik probeerde me over het ongemak heen te zetten en eraan te wennen, dus droeg ik de protheses zo lang mogelijk. De eerste maand was moeilijk omdat mijn lichaam tijd nodig had om zich aan te passen.
Er waren bijna geen momenten die moeilijk waren voor mijn moreel. Het enige wat ik me kan herinneren is toen ik terug thuiskwam van mijn verblijf in een revalidatiecentrum. Ik zat nog in een rolstoel. Ze reden me het huis in en ik besefte dat alles vanaf dan anders zou zijn. Ik zou het niet zo gemakkelijk hebben als in mijn vorige leven.
Olya: “Je had het over het organiseren van je leven en de dagelijkse gang van zaken. Hoe zit het met materiële steun? Biedt de staat ondersteuning voor veteranen of hulp met werkgelegenheid? Hoe vinden mensen als jij nu een baan?”
Sasha: “Op het gebied van financiële steun heb ik nog een militair loon. In de toekomst zal ik een veteranenpensioen en een invaliditeitspensioen ontvangen. Maar ik wil nog steeds een baan om zelfstandig te verdienen. Gelukkig zijn er tegenwoordig veel openbare organisaties en stichtingen die veteranen en militairen helpen een nieuw beroep te leren, en sommige helpen je zelfs een baan te vinden.
Naar mijn ervaring nemen bedrijven zonder probleem veteranen aan. Maar hiervoor moet je je wel omscholen.
Olya: “Je hebt dus niet gemerkt dat het voor veteranen moeilijker is om een baan te vinden. Heb je wel andere sociale problemen gezien, bijvoorbeeld vooroordelen of stereotypen over protheses?”
Sasha: “Uitgesproken vooroordelen zijn er niet meer, maar vroeger was het veel erger. Veel mensen dachten dat er in Oekraïne helemaal geen protheses werden gedragen. En als die er wel waren, was de kwaliteit erg laag. Ze dachten dat als er protheses werden gemaakt, het houten benen waren, zoals van een piraat. Tegenwoordig hoor je deze mythen niet meer zo vaak, maar er zijn nog steeds enkele nuances.
Ik zie bijvoorbeeld vaak dat mensen alleen in het buitenland protheses overwegen, terwijl er ook in Oekraïne protheses van hoge kwaliteit beschikbaar zijn. Voor armen die boven de elleboog of benen die boven de knie zijn geamputeerd, kun je de benodigde protheses in het buitenland krijgen. In Oekraïne zijn dit soort protheses, die de mobiliteit bieden voor een volwaardig leven, nog niet beschikbaar.
Olya: “Heb je in het algemeen het gevoel dat de samenleving je accepteert en steunt? Je doet je eigen ding, schrijft een boek, hebt ambities, een missie, plannen… En als je op deze weg een struikelblok tegenkomt, heb je er dan vertrouwen in dat de maatschappij je zal helpen?
Sasha: “Ik zie dat er veel steun is vanuit de samenleving, en ik hoop dat die steun in de loop van de tijd alleen maar zal toenemen. Veteranen, en zeker gewonde veteranen, hebben die steun echt nodig.
Ik weet 100% zeker dat er, als dat nodig is, zelfs door vreemden hulp zal worden geboden. Maar veel hangt af van het individu. Om op hulp te kunnen rekenen, moet je erom vragen en ook klaar zijn om het te accepteren. Als niemand weet dat iemand het moeilijk heeft, kan de samenleving moeilijk helpen.
Olya: “Om af te sluiten: wat zijn jouw plannen voor de toekomst? Ik zag dat je bent begonnen met ballet en hardlopen? Kun je ons daar wat meer over vertellen?
Sasha: “Ik dans nog geen ballet (lachend), maar dat ben ik wel van plan. We willen graag met de mannen een optreden neerzetten en daarmee naar Nederland en de Verenigde Staten gaan. Ik heb altijd al gesport, maar nu wil ik me er nog meer op focussen. Nog niet zo lang geleden heb ik aan de Invictus Games deelgenomen en ik ben van plan met het Paralympische sprintteam mee te doen.
En wat betreft mijn werk: ik wil veteranen en andere mensen helpen die in de oorlog ledematen zijn verloren. Ik help het Superhumans Center omdat ik zie wat ze doen, ik geloof in wat ze doen en ik wil er deel van uitmaken. Ik ben er zeker van dat we daarin zullen slagen.”
De fondswervingscampagne van de internationale BlaBlaCar-community voor het Superhumans Center gaat door. Doneer ook en steun de toekomst van mensen die door de oorlog zijn getroffen. Elke 10 hryvnia kunnen mensen helpen weer een volwaardig leven te leven, hun weg te vinden en vol vertrouwen door te gaan, net als Sasha.
